Powiat słupski położony jest w województwie pomorskim na środkowym Wybrzeżu, od zachodu graniczy z powiatem sławieńskim, na południu z powiatem bytowskim, zaś na wschodzie z powiatem lęborskim.

Rzeźba terenu Ziemi Słupskiej jest urozmaicona, w krajobrazie dominują pola i lasy. Obok rolnictwa podstawą gospodarki jest przemysł drzewny, obuwniczy, metalowy, spożywczy, motoryzacyjny, stoczniowy oraz wyroby z tworzyw sztucznych. Społeczność powiatu słupskiego liczy 98,7 tyś. osób. Administracyjnie powiat podzielony jest na 10 jednostek administracyjnych obejmujących: miasto Ustkę, miasto i gminę Kępice, oraz gminy: Damnicę, Dębnicę Kaszubską, Główczyce, Kobylnicę, Potęgowo, Smołdzino, Słupsk oraz Ustkę.

Na terenach Morskiego Powiatu Słupskiego panują idealne warunki do uprawiania turystyki aktywnej: windsurfingu, kajakarstwa, wycieczek rowerowych, pieszych wędrówek, jazdy konnej, wędkarstwa morskiego i myślistwa. Dużym atutem powiatu słupskiego jest dostęp do Bałtyku, można więc rozkoszować się urokami piaszczystych plaż w Ustce, Rowach, Orzechowie, Dębinie, Poddąbiu i Czołpinie. Każda z tych uroczych miejscowości tworzy własny, niepowtarzalny klimat. Na rzekach Ziemi Słupskiej odbywają się liczne spływy kajakowe.

Niewątpliwą atrakcją przyrodniczą i najcenniejszym obszarem chronionym w powiecie jest Słowiński Park Narodowy – Światowy Rezerwat Biosfery UNESCO, na terenie którego znajdują się ruchome wydmy – jedne z nielicznych w Europie. Atrakcyjnym miejscem dla mieszkańców i turystów jest kompleks atrakcji w Dolinie Charlotty. Osobliwe miejsca w regionie to także Kraina w Kratę i wieś Swołowo, XVII-wieczny pałac w Warcinie z odrestaurowaną wozownią, Szlak najstarszych elektrowni wodnych w Europie w Parku Krajobrazowym Dolina Słupi, czy Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach. Stolica powiatu mieści się w położonym nad rzeką Słupią urokliwym mieście Słupsku. Ziemia słupska od XIV do XVII wieku pozostawała pod panowaniem książąt z pomorskiej dynastii Gryfitów. Miasto należało w owym czasie do Hanzy i było jednym z pierwszych ośrodków reformacji na Pomorzu. Bezpotomna śmierć ostatniego z rodu Gryfitów księcia Bogusława XIV spowodowała, że ziemia słupska w 1653 roku przeszła w ręce Hohenzollernów brandenburskich i stan taki utrzymywał się aż do 8 maja 1945 roku, kiedy to w wyniku zmian politycznych teren ten znalazł się w granicach Państwa Polskiego. Po zakończeniu II wojny światowej większość ludności zamieszkującej dotąd ten obszar została wysiedlona na teren Niemiec. Na Pomorze natomiast napłynęła ludność z różnych regionów Polski. Korzenie kulturowe i rodowe współczesnych mieszkańców powiatu słupskiego wywodzą się między innymi z kresów wschodnich – są to rodziny repatriantów z lat 1945 – 56 z Wileńszczyzny, Grodna i Nowogródka oraz wysiedleńców z czasów “Akcji Wisła” z 1947 roku z kresów południowo – wschodnich. Część osadników przybyła na ziemie zachodnie z Polski Centralnej (z lubelskiego, kieleckiego i warszawskiego). Na zasiedlonych ziemiach nowi ludzie tworzyli nową rzeczywistość. Nie sposób jednak zapomnieć o przeszłości. To właśnie w wyniku odwiecznych procesów osadniczych ziemię słupską cechuje dziś wielokulturowość i wieloetniczność. Złożona historia tego regionu czyni go atrakcyjnym pod względem historycznym, kulturowym i turystycznym.

W latach 1975 – 1998 Słupsk był stolicą województwa. Okres ten szczególnie korzystnie wpłynął na rozwój nie tylko samego miasta, ale i całego regionu. W wyniku kolejnych zmian administracyjnych, jakie miały miejsce w 1999 roku, ziemia słupska znalazła się w granicach nowego województwa pomorskiego, a sam gród funkcjonuje dziś na prawach powiatu.